Er gaan zo van die hardnekkige mythes rond.
Bijvoorbeeld “ Zoals deze mens zou ik moeten zijn “
ja mocht ik maar zoals deze mens zijn,
en de tijd hebben om in mijn Bijbeltje lezen,
mocht ik maar dit of dat doen,
dan zou je zien dat ik perfect ben.
We groeien vaak in de kerk op met een superzelfbeeld,
en ons ware zelf wie we eigenlijk echt zijn,
word bedolven onder idoolbeelden,
want we willen perse worden zoals hun,
zodat iedereen zal kunnen zien dat we zo goed zijn,
inclusief God.
In onze baby opgroeiperiode worden we geleerd,
dat we perfect moeten zijn,
en men zegt dat je volwassen word door dit of dat te doen,
er word ons een evangelie gepredikt van redding door doen,
waarbij het evangelie van genade in de doofpot word gestopt
.
En we proberen wanhopig,
maar echter zonder resultaat,
om precies zo goed te worden als onze zelfgemaakte idolen,
ons ware zelf proberen we zo diep mogelijk te verstoppen,
want emoties en gevoelens mag men niet hebben,
men moet een perfecte super heilige worden,
zo beweert men dan!!
Maar wij zouden het lef niet moeten hebben,
om te beweren dat we zo perfect zijn,
zoals onze idolen die zich nogal lovend over zichzelf uitlaten .
Want zie je,
dit is nu precies hun probleem.
Ze vergelijken zichzelf onderling met elkaar,
met de mate van zichzelf,
en hun eigenwaarde meten ze af,
doormiddel van hun eigengemaakt zelfbeeld,
Dit is toch al te gek,
want over dit soort heerschappij dat wij niet bezitten,
zouden wij ook niet moeten opscheppen.
Voor ons echter,
zou het de mate van vertrouwen in de Heer moeten zijn die telt,
jazeker daar zouden we ons moeten naar uitstrekken.
En wie dus het opscheppen niet kan nalaten,
zou beter opscheppen over het goede wat de Heer gedaan heeft,
en niet over zichzelf.
Want wie zichzelf vol lof aanbeveelt is van geen betekenis,
het gaat er immers om dat de Heer jou aanbeveelt.
RSS Feed